Działalność gospodarcza związana z produkcją oraz sprzedażą ciepła podlega w Polsce ścisłym regulacjom prawnym, które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa, niezawodności dostaw ciepła oraz ochrony odbiorców końcowych. Standardem w tym zakresie jest obowiązek uzyskania koncesji przed rozpoczęciem działalności ciepłowniczej. Koncesja wiąże się jednak z koniecznością poniesienia kosztów oraz spełnienia rygorystycznych wymagań administracyjnych, co może być barierą w możliwości rozpoczęcia działalności w zakresie sprzedaży ciepła dla mniejszych przedsiębiorstw.
Polskie prawo energetyczne, a konkretnie art. 32 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. – Prawo energetyczne (Dz. U. ) przewiduje w tym zakresie wyjątki, które pozwalają na wykonywanie działalności ciepłowniczej bez obowiązku uzyskania koncesji.
Na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 1 lit. e) ustawy – Prawo energetyczne, koncesja nie jest wymagana do prowadzenia działalności w zakresie wytwarzania ciepła w źródłach o łącznej mocy zainstalowanej cieplnej nieprzekraczającej 5 MW.
Należy przy tym wyjaśnić, że łączna moc zainstalowana to innymi słowami suma mocy źródeł eksploatowanych przez dany podmiot wytwarzający ciepło. W ramach przykładu – przedsiębiorca, który posiada dwa źródła wytwarzania ciepła – każdy o mocy zainstalowanej cieplnej po 2 MW, nie ma obowiązku uzyskania koncesji. Jeśli jednak przedsiębiorca dołączy kolejne źródło o mocy zainstalowanej cieplnej 2 MW – łącznie wartość ta przekroczy granicę 5 MW wynikającą z ww. przepisu i powstanie konieczność uzyskania koncesji.
Szczególnego rodzaju wyłączenie zostało przewidziane w art. 32 ust. 4 ustawy – Prawo energetyczne, zgodnie z którym nie ma konieczności uzyskiwania koncesji w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania ciepła uzyskiwanego w przemysłowych procesach technologicznych, o ile wielkość mocy zamówionej przez odbiorców nie przekracza 5 MW.
Początkowo pewne wątpliwości budziła interpretacja pojęcia „przemysłowych procesów technologicznych” z uwagi na brak definicji ustawowej. Ostatecznie jednak przyjęto, że wskazane uregulowanie odnosi się do wytwarzania ciepła jako efektu ubocznego procesu technologicznego rozumianego jako zbiór czynności składających się na właściwy proces produkcyjny, czyli obejmujący działalność główną dla której produkcja ciepła jest wyłącznie jej ubocznym rezultatem.
Na podstawie art. 32 ust. 1 pkt 4 ustawy – Prawo energetyczne, prowadzenie działalności w zakresie obrotu energią cieplną nie wymaga uzyskania koncesji, pod warunkiem, że moc zamówiona przez odbiorców nie przekracza wartości 5 MW.
Rzeczywista moc cieplna to ilość ciepła odebranego z węzła cieplnego w ciągu godziny. Za to zamówiona moc cieplna została zdefiniowana w § 2 pkt 21 Rozporządzenie Ministra Klimatu z dnia 7 kwietnia 2020 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło (Dz. U. poz. 718 z późn. zm.) i oznacza ustaloną przez odbiorcę lub podmiot ubiegający się o przyłączenie do sieci ciepłowniczej największą moc cieplną, jaka w danym obiekcie wystąpi w warunkach obliczeniowych, która zgodnie z określonymi w odrębnych przepisach warunkami technicznymi oraz wymaganiami technologicznymi dla tego obiektu jest niezbędna do zapewnienia.
Należy jednak podkreślić, że ograniczenie mocy zamówionej przez odbiorców do 5 MW wskazane w ww. regulacji dotyczy łącznie wszystkich odbiorców ciepła wytwarzanego przez konkretnego przedsiębiorcę.
Jeżeli są Państwo zainteresowani rozpoczęciem prowadzenia działalności ciepłowniczej lub zaistnieje potrzeba wsparcia w zakresie uregulowań prawnych z tym związanych, zapraszamy do kontaktu z Kancelarią HWW.
Potrzebujesz pomocy w tym temacie? Napisz do nas!