Zasady nabywania nieruchomości przez cudzoziemców w Rzeczypospolitej Polskiej zostały uregulowane w ustawie z dnia 24 marca 1920 r. o nabywaniu nieruchomości przez cudzoziemców (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 2278 ze zm.; dalej: „Ustawa”). Akt ten wprowadza ograniczenia w możliwości swobodnego nabywania nieruchomości przez cudzoziemców, wprowadzając konieczność uzyskania zezwolenia na ich nabycie. Jednocześnie, przepisy Ustawy wprowadzają także szereg wyjątków w przedmiocie konieczności uzyskania zezwolenia zarówno o charakterze podmiotowym, jak i przedmiotowym, liberalizując tym samym zasady nabywania nieruchomości przez osoby nieposiadające polskiego obywatelstwa.
Zgodnie z treścią art. 1 ust. 4 Ustawy, przez nabycie nieruchomości w rozumieniu Ustawy należy rozumieć nabycie prawa własności nieruchomości lub prawa użytkowania wieczystego, na podstawie każdego zdarzenia prawnego.
Ustawa reglamentując zakup nieruchomości przez cudzoziemców wprowadza, co do zasady konieczność uzyskania zezwolenia na nabycie nieruchomości przez cudzoziemca.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 Ustawy, nabycie nieruchomości przez cudzoziemca wymaga zezwolenia. Zezwolenie jest wydawane, w drodze decyzji administracyjnej, przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, jeżeli sprzeciwu nie wniesie Minister Obrony Narodowej, a w przypadku nieruchomości rolnych, jeżeli sprzeciwu również nie wniesie minister właściwy do spraw rozwoju wsi.
Nabywanie nieruchomości przez cudzoziemców, bez uzyskania zezwolenia, jest nieważne. Zezwolenie musi być wydane przed dniem nabycia nieruchomości, nie jest możliwe wydanie zezwolenia ex post (vide: Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 października 2019 r., sygn. akt II OSK 2839/17, LEX nr LEX nr 2761897).
Ustawa przewiduje także kilka przypadków, gdy nabycie nieruchomości przez cudzoziemca nie wiąże się z koniecznością uzyskiwania przedmiotowego zezwolenia. Zgodnie bowiem z treścią art. 8 ust. 1 Ustawy, nie wymaga zezwolenia, zastrzeżeniem ust. 3:
1a) nabycie samodzielnego lokalu użytkowego o przeznaczeniu garażowym lub udziału w takim lokalu, jeżeli jest to związane z zaspokojeniem potrzeb mieszkaniowych nabywcy lub właściciela nieruchomości lub samodzielnego lokalu mieszkalnego;
Co istotne, zgodnie z art. 8 ust. 2 Ustawy, nie jest wymagane uzyskanie zezwolenia przez cudzoziemców, będących obywatelami lub przedsiębiorcami państw – stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym albo Konferencji Szwajcarskiej, z wyjątkiem nabycia:
Z powyższego można wywnioskować, że z dniem 01 maja 2016 r. upłynął 12-letni okres przejściowy dotyczący nabywania nieruchomości rolnych i leśnych przez cudzoziemców. Tym samym wobec cudzoziemców, będących obywatelami lub przedsiębiorcami państw członkowskich Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo Konfederacji Szwajcarskiej, przestały obowiązywać ograniczenia co do nabywania nieruchomości w Polsce, wynikające z Ustawy. Wobec tego, nabycie nieruchomości rolnych przez cudzoziemców z Europejskiego Obszaru Gospodarczego, albo Konfederacji Szwajcarskiej nie wymaga zezwolenia ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
Podsumowując, Ustawa wprowadza wielość ograniczeń i warunków ograniczających nabywanie nieruchomości przez cudzoziemców na podstawie każdego zdarzenia prawnego. Ustawa pełni przede wszystkim funkcję ochronną, dba o zabezpieczenie interesów państwa. Głównym zadaniem ograniczeń jest ochrona polskich nieruchomości przed procesem przejmowania ich przez cudzoziemców na szeroką skalę.
Potrzebujesz pomocy w tym temacie? Napisz do nas!