Postępowanie egzekucyjne uregulowane jest, jako odmienny rodzaj postępowania, zarówno w kodeksie postępowania cywilnego jak i w ustawie z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
W obu powyższych przypadkach za nazwą “postępowanie egzekucyjne” stoi pewny ciąg czynności procesowych, które mają na celu umożlwienie organom egzekucyjnym przymuszenie zobowiązanego do wykonania ciążących na nim obowiązków, nawet prawomocny wyrok sądu nie wystarczy bowiem aby wymusić od dłużnika spełnienia świadczenia, jeżeli ten nie podejmie się tej czynności dobrowolnie.
Egzekucji administracyjnej podlegają obowiązki wymienione w art. 2 §1 ustawy o postępowaniu egzekucjnym w administracji, dotyczy więc ona co do zasady obowiązków o charakterze publicznoprawnym m.in. podatków, grzywn i kar pieniężnych oraz należności z tytułu przychodów z prywatyzacji. Wskazane obowiązki powinny być co do zasady stwierdzone odpowiednim aktem. Gdy podstawę obowiązku stanowi decyzja lub postanowienie, postępowanie egzekucyjne następuje po postępowaniu administracyjnym,
w którym akt ten został wydany. Jednakże niewykluczona jest również sytaucja w której postępowanie egzekucyjne nie jest poprzedzone innym postępowaniem, gdyż obowiązek do którego realizacji dąży organ egzekucyjny wynika wprost z przepisów prawa, a więc nie jest potrzebna jego konkretyzacja w drodze decyzji.
Na postępowanie egzekucyjne składają się 3 stadia, które nie muszą jednak wystąpić
w każdym przypadku:
– może przebiegać w jednej lub
w dwóch fazach, w zależności od tego czy wierzyciel jest osobonym podmiotem, czy tę funkcję pełni organ egzekucyjny.
W pierwszej fazie wierzyciel podejmuje określone działania, które mają doprowadzić do wszczęcia i przeprowadzenia egzekucji przeciwko zobowiązanemu, w tym wystosowuje upomnienie do zobowiązanego, a w razie braku jego skuteczności sporządza tytuł wykonawczy i wniosek o wszczęcie egzekucji administracyjnej, który następnie wysyła do organu egzekucyjnego.
Druga faza polega na ocenie dopuszczalności egzekucji przez organ egzekucyjny
i opatrzeniu tytułu wykonawczego klauzulą o skierowaniu tytułu do egzekucji administracyjnej.
Natomiast gdy organ egzekucyjny jest jednocześnie wierzycielem samodzielnie ocenia dopuszczalność egzekucji, sporządza tytuł wykonawczy i nadaje mu klauzulę o skierowaniu tytułu do egzekucji administracyjnej.
Do spraw egzekucyjnych w rozumieniu k.p.c. należą wszystkie sprawy do których na gruncie art. 1 k.p.c. ten kodeks się stosuje. Należy więc przyjąć za zasadne dochodzenie na gruncie postępowania egzekucyjnego unormowanego w k.p.c. należności ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego, opiekuńczego, prawa pracy czy ubezpieczeń społecznych. Postępowanie egzekucyjne w sprawach cywilnych w znacznej większości przypadków jest następstwem postępowania cywilnego rozpoznawczego, w którym to wydany zostaje wyrok lub zapada ugoda zobowiązująca do spełnienia świadczenia przez dłużnika. Należy przy tym pamiętać, że postępowanie egzekucyjne nie jest traktowane jako sankcja w rozumieniu prawa karnego, gdyż celem postępowania egzekucyjnego jest tylko doprowadzenie do wykonania obowiązków, nie zaś wyrządzenie zobowiązanemu dolegliwości. Dłużnik poprzez dobrowolne spełnienie zasądzonego świadczenia zawsze może uniknąć postępowania egzekucyjnego.
W ramach postępowania egzekucyjnego można wyróżnić 3 stadia,:
Organy egzekucyjne są to organy, które prowadzą egzekucję, są więc podmiotami uprawnionymi do stosowania środków przymusu wobec zobowiązanego uchylającego się od spenienia obowiązku.
Organy egzekucyjne w administarcji są wymienione w art. 19 i art 20 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
Zasadniczo, w zakresie obowiązków pieniężnych, organem tym jest Naczelnik Urzędu Skarbowego, natomiast w zakresie egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym takim organem egzekucyjnym jest zazwyczaj wojewoda.
Sprawa kształtuje się odmiennie w przypadku postępowania egzekucyjnego w sprawach cywilnych, gdzie organami egzekucyjnymi na gruncie art. 758 k.p.c. są sądy rejonowe
i komornicy sądowi.
Rodzaje środków egzekucyjnych można podzielić na środki egzekucji z należności pieniężnych i należności niepieniężnych.
Egzekucja obowiązków o charakterze niepieniężnym, w przeciwieństwie do egzekucji świadczeń pieniężnych, nie ma na celu uzyskania od dłużnika określonej kwoty pieniężnej. Środki egzekucji z należności niepieniężnych stosuje się w celu doprowadzenia dłużnika do zrealizowania pożądanego zachowania lub wydobycia określonej rzeczy. Do tej grupy środków egzekucyjnych zaliczamy np. grzywnę w celu przymuszenia, odebranie nieruchomości, egzekucję z oświadczeń woli i wykonanie zastępcze, w przypadku gdy wykonanie obowiązku można zlecić innej osobie za zobowiązanego i na jego koszt.
Do kategorii środków egzekucyjnych z należności pieniężnych należy zaliczyć m.in. takie środki egzekucyjne jak egzekucja z pieniędzy, czyli najprostszy i najczęściej stosowany środek oraz egzekucja z wynagrodzenia za pracę, z rachunków bankowych, z nieruchomości albo z udziału w spółce z o.o.
Postępowanie egzekucyjne służy urzeczywistnieniu norm prawa materialnego i jest sposobem prowadzenia egzekucji. Jest to pojęcie szersze od samej egzekucji, która oznacza tylko pewnien etap postępowania egzekucyjnego polegający na stosowaniu środków przymusu, mających na celu przymuszenie zobowiązanego do wykonia ciążących na nim obowiązków pieniężnych lub niepieniężnych. Możliwa jest więc sytuacja, w której wszczęte wcześniej postępowanie egzekucyjne zostało zakończone na skutek umorzenia postępowania, a do egzekucji w ogóle nie doszło, jak i sytuacja w której po zakończeniu egzekucji w dalszym ciągu toczy się postępowanie egzekucyjne, ponieważ pomimo wyegzekwowania już wymaganego prawem obowiązku nie doszło jeszcze do podziału sum, które zostały uzyskane w drodze egzekucji.
Podsumowując postępowanie egzekucyjne służy ochronie praw wierzyciela do otrzymania należnego mu świadczenia, w przypadku gdy zobowiązany uchyla się od wykonania nałożonego na niego obowiązku. Unormowania dotyczące postępowania egzekucyjnego
w administracji i w sprawach cywilnych opierają się na tych samych filarach, a różnice wynikają głównie z odrębnych podmiotów, typowych dla obu gałęzi prawa i zakresu spraw przynależnych do gałęzi prawa administracyjnego i cywilnego.
Potrzebujesz pomocy w tym temacie? Napisz do nas!