Instytucja interwencji ubocznej

Ustawodawca wskazuje w art. 76 k.p.c., że „Kto ma interes prawny w tym, aby sprawa została rozstrzygnięta na korzyść jednej ze stron, może w każdym stanie sprawy aż do zamknięcia rozprawy w drugiej instancji przystąpić do tej strony”. Zazwyczaj interwenient, czyli osoba fizyczna lub prawna występująca z interwencją – jest wcześniej wezwany do udziału w sprawie poprzez przypozwanie.

Interwencję uboczną sporządza się w formie pisma procesowego, dla którego w zasadzie nie zostały przewidziane szczególne obostrzenia. W piśmie należy bowiem oświadczyć o przystąpieniu do sprawy i zaznaczyć, do której ze stron przystępujemy. Obowiązkowo należy też wykazać swój interes prawny, tj. opisać, dlaczego zależy nam aby dana strona wygrała proces. Wymaga również podkreślenia, że interes prawny będzie zachodził tylko wtedy, gdy orzeczenie, które zapadnie, będzie oddziaływać bezpośrednio lub pośrednio na interwenienta. Pismo musi zostać opłacone zgodnie z wymogami Ustawy o kosztach sądowych ws. cywilnych. Do pisma, które nie będzie spełniało wymogów formalnych, zastosowanie będzie miał art. 130 k.p.c. dot. zwrotu pism procesowych. Warto też zaznaczyć, że razem z czynnością przystąpienia do sprawy, interwenient może dokonać też innej czynności procesowej.

Interwencja uboczna niewątpliwie stanowi zabezpieczenie interesu osoby przystępującej do sprawy. Dzieje się tak m.in. w sytuacji, gdy dłużnik nie wyrazi zgody na zmianę podmiotu występującego po stronie powodowej. Przypomnieć należy, że nabywca może w postępowaniu sądowym wejść w miejsce zbywcy tylko za zgodą strony przeciwnej. Brak wyrażonej zgody przez dłużnika oznaczałby, że nowy wierzyciel pozbawiony został możliwości dochodzenia swych roszczeń. Jednak dzięki instytucji interwencji ubocznej, możemy przystąpić do postępowania bez zgody naszego przykładowego dłużnika i oczekiwać pozytywnego rozpatrzenia sprawy.

Potrzebujesz pomocy w tym temacie? Napisz do nas!